Tuin (vanuit de moestuin richting ons huis)
Hoe mijn liefde voor tuinieren is ontstaan
Tuin (vanuit de moestuin richting ons huis)
Hoe mijn liefde voor tuinieren is ontstaan
Mijn jeugd heb ik door gebracht in Apeldoorn.
Mijn ouders hadden een tuin waar ik graag in rondkeek.
Soms hielp ik mee met onkruid trekken of gras maaien.
Toen ik naar Rotterdam verhuisde en op een flat ging wonen, merkte ik pas hoe
erg ik een tuin miste.
Ons balkon stond vol met planten, we konden er zelfs nauwelijks bij zitten. Ik
begon steeds meer naar een eigen tuin te verlangen.
In 1995 vonden wij een huis met een grote tuin. 5 meter breed en 30 meter diep. Het was er een chaos maar ik zag het helemaal zitten.
In 11 jaar tijd was de tuin een paradijsje geworden. Hij stond vol met verschillende bomen en planten. Een flink aandeel heb ik gestekt of zelf gezaaid. Aan de meeste planten zit daarom een verhaal.
Zo heb ik struiken uit de voortuin van mijn ouders. Pioenrozen uit de tuin van de ouders van mijn schoonzusje. Vele stekken uit tuinen van familie en kennissen. Struiken die ik daarna weer zelf gestekt heb...en ga zo maar door.
Iedere keer als er weer een stukje tuin klaar was, kreeg ik inspiratie om een volgend hoekje aan te leggen.
Tuurlijk gingen er ook dingen mis. Planten die het in mijn tuin niet deden. Stekken die afstierven, zaad wat nooit opkwam. Een boom die verkeerd stond. Een pad wat te glad werd in de winter..... Maar hiervan leerde ik weer en ik begon gewoon weer opnieuw.
Nu was die tuin klaar.....en was het tijd om aan een nieuw project te werken. Dat project is inmiddels al weer ruim 10 jaar aan de gang. Ik ben onze tuin aan het aanleggen / veranderen. Een tuin van ongeveer 13 meter diep en 90 meter breed. Hij ligt langs een dijk en loopt dus ook nog eens schuin. Juist door deze bijzondere vorm en ligging.... een gigantische uitdaging. Met een steeds mooier resultaat. Een tuin waar ik zeker trots op ben en die met onze eerstetuin ruimschoots kan concureren.
Ons voortuintje lag er ook heel rommelig bij. Veel aarde en tegels zonder planten. Ik heb in het eerste jaar bolletjes geplant want ik wou in het voorjaar ook een leuke voortuin hebben. En dat voorjaar kwamen de bolletjes uit de grond. Zo ook een blauw druifje. Ik zag iets blinken en keek nog eens goed... Om het groene sprietje van het blauwe druifje zat een gouden ring. Onder de modder maar een klein stukje goud blonk in het voorjaarszonnetje. Ik pakte de ring en maakte hem schoon. Ik deed hem om mijn vinger en hij was voor mij gemaakt. Sindsdien draag ik aan mijn rechterhand een mooie gouden ring met een bijzonder herinnering.
Ik ben dol op water in de tuin. Als snel heb ik een betonkuip ingegraven en het eerste jaar woonden er al kikkertjes en salamanders in die kuip. Na ons verdiept te hebben in vijvers en de aanleg hiervan, zijn we zelf aan de slag gegaan. In een paar weken tijd hadden we een mooie vijver van ongeveer 2 bij 4 meter.
Nadat het water helder bleef en de waterplanten groeiden, hebben we vissen gekocht. Goudwindes omdat dit snelle vissen zijn, die een reiger voor zijn.
Al snel zwommen ook in deze vijver salamanders
en kikkers. Een schitterend biotoop waar eigenlijk één kikkersoort in ontbrak.
De groene kikker...
Toch is ook dit dier op den duur in onze vijver komen wonen. Als enige groene
kikker gaf hij schitterende concerten waar we erg van genoten. We hopen dat hij
ook onze nieuwe vijver in Piershil komt bewonen. En in 2010 is deze wens
vervuld. We worden weer begroet met een concert van een groene kikker...
Toen wij net verhuisd waren naar ons eerste koophuis, gingen mijn ouders hun voortuin opnieuw aanleggen. Ze hadden een aantal struiken over en vroegen of wij hier belangstelling voor hadden. Nou met een kale tuin van 30 meter diep, heb je dat wel.
Zo kwam op een dag een open vrachtautootje met achter het stuur een vriend van mijn zusje, met een grote hoeveelheid struiken de straat in rijden. Wij waren een Hortensia, Mahonie, 2 Rododendrons en Magnolia rijker.
De struiken hebben wij gelijk in de tuin geplant en ze sloegen alle vier aan. Maar nu gingen we verhuizen en kon ze door hun formaat niet meenemen. De Forsythia heb ik makkelijk kunnen stekken. De Mahonie ben ik niet verliefd op maar de Magnolia.... die gaat me echt aan het hart. Stekken is me niet gelukt.
Ik las in de krant dat als een Magnolia slecht bloeit, je de wortels moet prikkelen door ze een stukje af te steken. Ik bedacht, als dit goed is voor de plant, dan moet ik hem ook makkelijk kunnen uitscheppen. Ik heb hem dus uitgeschept en in een grote teil gezet. De blaadjes zijn niet gaan hangen, dus de plant kon dit prima verdragen.
De Magnolia is nu twee maal verhuisd. Eerst van Apeldoorn naar Rotterdam en nu naar Piershil.
Overigens is de Magnolia de niet enige plant die uit Apeldoorn komt en is meeverhuisd naar Piershil. Ook twee rododendrons waarvan helaas de bonte deze verhuizing niet heeft overleefd maar de andere ieder jaar volop in bloei staat.
Wij hebben 10 jaar naast hele aardige buren gewoond in Rotterdam. Hoewel mijn buren geen groene vingers hadden, kletsen we regelmatig over de tuin. Eén van de heesters die op de erf afscheiding stond was een grote taxus. Hoewel ik geen idee had of stekken zou lukken, probeerde ik het toch. Gewoon een paar groeischeuten in de natte aarde en wachten maar. Inmiddels is het een grote struik geworden die al weer verder is gestekt.
Deze taxus is voor mij nog specialer geworden. Het is een aandenken aan mijn vorige buurvrouw, die helaas inmiddels is overleden. Iedere keer als ik naar de taxus kijk... glimlach ik even als herinnering naar haar... Naar de jaren die we deelden in Rotterdam.
Ons oude huis had een sfeervolle erker. En tegen het muurtje van deze erker begon een klimplant te groeien. Ik had geen idee wat voor een plant dit was. De plant groeide snel en overwoekerde de kozijnen. Ik snoeide hem steeds.... Probeerde hem ook weg te halen maar de wortels zaten stevig onder de tegels...
En toen werd het herfst en kleurde de blaadjes diep rood. Ik was verkocht.... Wat een mooie plant, alleen op de verkeerde plaats. Maar zoals ik bijna alles probeer te stekken, heb ik ook de wingerd gestekt. Toen een klein takje wortelde heeft hij twee jaar in een pot gestaan. En toen heb ik hem bij de schutting gezet. Binnen korte tijd hadden wij iedere herfst een prachtige gekleurde schutting. En uiteraard is er ook een stek meegenomen naar Piershil. In drie jaar tijd is het hek tussen de tuin en parkeerplaats al voor een gedeelte door deze mooie klimmer bedekt.
Wingerd, Foto genomen in Appeltern
Ieder voorjaar is het weer spannend wat er in de
winter is gesneuveld. Vooral na strenge winters. Maar niets is voorspelbaar en
de tuin blijft mij verrassen.
Zo had ik een leverbloempje, Hepatica nobilis via een ex-collegaatje
gekregen. Een schattig plantje dat in het vroege voorjaar bloeit. Ik had het
plantje een leuke plek in de zijborder gegeven maar hij werd overwoekerd door
het hoornblad. Was voornemens hem te verplaatsen en dacht eigenlijk ook dat ik
dat gedaan had. Kon hem alleen niet meer terug vinden. Dan maar een nieuwe
zoeken maar helaas bij tuincentra lijkt dit plantje niet te koop. Dus via
plantdirect.
Ben ik een in de zijborder aan het werk zie ik de blaadjes van een leverbloempje tussen het hoornblad zitten. mijn eerste plantje had ik dus niet verplaatst en was nog in leven. Nu heeft hij wel een andere plek die ik niet meer zal vergeten en bijkomend.... ik heb er nu drie van in de tuin staan.
De winter van 2010 was streng en lang. Jammer voor één van de acers die bij de vijver stond. Hij was dood gegaan. Nu ben ik soms lui. Ik heb de kale plant afgeknipt en de wortel in de grond gelaten. Er waren genoeg plantjes die over deze kale plek heen konden groeien. Ben ik de border van de vijver in augustus aan het fatsoeneren en wat zie ik..... twee uitlopers van de acer. Er zat dus toch leven in.
En dan nog de cyclaampjes. Deze knolletjes had ik uitgegraven uit onze oude voortuin. Had ze in de border bij de parkeerplaats gezet. Nooit meer iets van terug gezien tot de herfst van 2009. En nog bloemetjes ook, verscholen onder de helleboris..
Dit soort verrassingen maakt tuinieren zo leuk....
leverbloempje
Vorig jaar nam mijn moeder een helleborus voor
mij mee. Ze was op bezoek geweest bij een tante van mijn overleden vader. Deze
houdt net als ik ontzettend van tuinieren en heeft in Yerseke een prachtige
tuin. Toen ze hoorden dat een dochter van hun overleden neef ook groene vingers
had, kreeg ze een stek voor mij mee van een helleborus.
Ik heb deze gelijk in de tuin gezet en in het begin vaak water gegeven tegen
uitdrogen. Hij sloeg aan.
Het leuke van dit verhaal is dat ik in onze oude tuin een witte helleborus had staan. Mijn vader is op 10 december 1997 overleden. Toen ik na de uitvaart verdrietig thuiskwam liep ik een rondje door de tuin. Ik zag in mijn helleborus een knop zitten. Voor de jaarwisseling zag ik de eerste witte bloem. Voor mij een stukje troost in een diep-donkere tijd.
En juist een tante van mijn vader geeft juist een helleborus....
Op een wintermiddag liep ik door onze tuin.... ik zag de
bewuste helleborus van mijn oudtante. En ik zag een prachtige lila knop...
Toeval bestaat niet. Ik zie het als een kadootje van boven. Papa bedankt!
Helleborus
Vlak voor onze verhuizing naar Piershil ontdekte mijn moeder een voor haar onbekend plantje in haar tuin. Ze dacht aan onkruid en trok het plantje uit de grond. Tot haar verbazing groeide het plantje uit een walnoot. Ze zette het weer terug in de grond en beloofde mij het plantje. Bij mijn moeder in de omgeving staat geen walnotenboom dus hoe dit plantje in haar tuin kwam is een raadsel.
Inmiddels 5 jaar later is het een aardig boompje geworden van ruim anderhalve meter hoog. Een mooi moment om het boompje een definitieve plek in onze tuin te geven. Het boompje kan nu verder groeien op de plek waar ooit de oude perenboom stond. Het verplaatsen heeft het boompje overleefd en nu is het wachten op de eerste walnoten van deze boom.
In de tuin in Piershil stond achter het huis een flink uit de kluiten gewassen sering. Al de eerste zomer ben ik aan het snoeien gegaan omdat de sering ongeveer drie m3 in beslag nam. Nu is de tuin best groot maar dit was wel achter het huis waar ook het terras is. De Sering werd ieder jaar een stukje kleine maar deed ook wer zijn best om toch uit te breiden. Eigenlijk was de heester alleen in het voorjaar mooi als de prachtige bloemen aan de struik zaten.
Uiteindelijk hebben we met grof geschut (motorzaag en schop) de struik verwijderd en er een tuinhuisje geplaatst. Nu kunnen we heerlijk in deze hoek van de tuin genieten, ook als het eens regent of wat kouder is.
Ik heb, zoals vast was te verwachten, uiteraard een stek afgestoken en ergens anders in de tuin geplant.
Een paar weken nadien zag ik dat een andere zaailing van deze sering. Bij het hekje tussen de tuin en de akker was spontaan een struikje gaan groeien. Ik had er geen aandacht aan gegeven tot ik plots de bloemknoppen herkende.... Gelukkig kunnen we dus nog ieder jaar blijven genieten van de prachtige bloemen van de sering..... Bloemen die niet alleen schitterend er uit zien maar ook zo'n zalige geur verspreiden.
Toch moest deze sering ook weer wijken omdat het he vernieuwd werd. Gelukkig heb ik nog een stek in een border waar hij niet snel in de weg zal staan.
Hoewel ik dol ben op de bloemen van rozen, is Eric een andere mening toegedaan. De rozen die in de tuin in Rotterdam stonden hebben we dus keurig aan vriendinnen gegeven. Onze tuin daar was roos-loos.
Toen we in Piershil kwamen stonden er achter het huis, midden in de gras twee rozen. Een felrode en een zachtgele, creme-achtige... Gelukkig mocht ik ze laten staan. Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik de plant zelf ook niet mooi vind. Ze zien er vaak wat rommeling uit en die dorens zijn echt vervelend. Maar voor een mooie bloem heb ik wel wat over.
De rozen werden verplaatst omdat het terras achter het huis fors vergroot werd. En ze overleefden dit. Ze kwamen in twee verschillende borders. De rode heeft mij als straf al een paar maal verwond met haar stekels maar ik neem het voor lief. De felrode rozen vallen mooi op en ik hou wel van kleur. De zachtgele heeft wat meer moeite met de nieuwe plek. Toch verwacht ik dat het goed gaat komen.
Vorig jaar heb ik mezelf een zalmrose geurende roos kado gedaan. Hij staat in het minibordertje bij het tuinhuis. Mooi prominent want wat kan die plant bloeien. Ze heeft het daar echt super naar haar zin.
In 2016 kregen we in Piershil nieuwe buren. De vorige was een echte tuinierster en had ook mooie planten in haar tuin. De nieuwe buren hebben een andere smaak, dus ik had geluk. Meerdere planten zijn verhuisd en sieren nu onze tuin. In de zomer van 2017 stond een roos die meerdere kleuren had, de buurvrouw in de weg. Ik mocht hem hebben als ik hem eruit zou halen. Midden in de zomer met spade heb ik die klus geklaard. Het bleken drie rozen te zijn die op een kluit stonden. De exacte kleuren kon ik mij niet meer herinneren. Ik heb de planten samen in een grote pot gezet om ze extra te vertroetelen. De bladeren werden bruin en vielen af.... Toch geef ik niet zo snel op. Ik heb de bruine takken verwijderd en zag al snel kleine knoppen, die inderdaad verder uitliepen. Twee maanden later waren de planten weer groen en kwamen de eerste rozenknoppen. En al spoedig volgden een paar mooie rozen.... Inmiddels heeft de plant weer een mooie plek in een border gevonden...
En Eric, die gaat rozen steeds meer waarderen, zoveel zelfs dat hij samen met mij een botanische roos heeft uitgezocht die nu ook onze tuin kan gaan sieren. Hopelijk volgend seizoen de eerste bloemen......
